Von Josef Maria Mayer
O Mütterchen
Frisia!
O Mütterchen
Erde!
O Mütterchen
Gottesmutter!
DE WATERKERL
Da waand een Buur, de riek was un was stolt,
Seen Deerns
de wasen leever em as Gold.
De See is
deep!
De een weer knapp, de anner weer so slank,
De drudde woll keen Kerl her Leben lang.
De See is
deep!
Se freit
sük un se loopt in bloode Sgoo,
Moi Anne lacht und seggt bloot Nee darto.
De See is
deep!
Se kiekt nich um na Pott un nich na Pann,
Se holt her
fien un witt de slanke Hann.
De See is
deep!
Un eens se up de Diek an Sünndag geit,
Dat Water geit, de Seeluft brusend weiht.
De See is
deep!
Un as se stund do an de Butenkant,
De Tied stigt up und stigt an Diek un Land.
De See is
deep!
De Bulgens seet se kamen al un gahn,
Mit eens een fienen Herr wär bi är stahn.
De See is
deep!
He greet
wol heeflich un he speekt wol good,
Mit em spazeeren Anne nich verdroot.
De See is
deep!
Herunner gaat se an de Waterkant,
Man dal se
hoold, man dal se hoold sien Hand.
De See is
deep!
Wo büst du denn to Huus, wo kämst du här? -
Ich kaam nu ut de See, ik waan in’t Meer.
De See is
deep!
Keen slimmer Huusen as mien Huus ik kenn,
Da fahrn wol Bulgen aver Bulgen hen.
De See is
deep!
Un koold un düster is’t in mienem Saal,
Do kummt nie’n Licht un Sunnenskien her daal. –
De See is
deep!
Do gräst et är. Se kiekt in seegrön Oog,
As he nu
mit Gewalt na’t Meer her droog.
De See is
deep!
Ach leeve Herr, laat mi torügg an’t Land,
Mien gollen Ring leeg ik jo in di Hand. –
De See is
deep!
Dien gollen Ring, de will mich nich anstaan,
Up gröne Eer wirst du nie wedder gahn. -
De See is
deep!
In unse Huus mien leever Vadder weent,
Dorto mien beeden Süsters ok vereent. –
De See is
deep!
Lat weenen in dien Huus, wer weenen will,
Du geist mit’t Waterkerl und weest mi still!
De See is
deep!
Lat weenen in dien Huus, wer weenen will,
Up gröne Land kömmst du ni mehr, nu still!
De See is
deep!
Un na de Floot mit sienem Ross he springt
Un nums us moie Anne wedder bringt.
De See is
deep!
SANT
MARTENS VÖGELS
O kipp-kapp-kögel, kipp-kapp-kögel,
Dis sünd de Sante-Martens-Vögel,
De kamen aver Vadder Rhien,
Ob se wol Martens Vögel sien?
De floogen na de
Popenhuus,
De floogen hin, de floogen us,
De Popenhuus, de
weer verslapen.
De Himmel, de stund speerweet apen !!!
As Josef ut de
Skoole quam,
As Josef siene Ranzen nahm,
He haar
keen Bodder un keen Brood,
He leggt
sük in Maree her Schoot,
Maree de harr een Rockje an,
Da hingen dusend Klockjes dran,
De Klockjes fingen an to bimmeln,
De Engels sungen in de Himmeln,
Van buuten un van binnen an:
Da baaven waant de rieke Mann,
Da baaven waant de rieke Mann,
De us uk
Meel wol givven kann.
O rieke Mann an’t Himmels-Meer,
Uns leeve Herr, uns leeve Herr,
Uns leeve Herr, de leet da wassen
Good Korren unde goode Flassen,
Good Korren unde goode Saat:
Lat Frooke
uk her Huusgerat!
HERR VAN
VALKENSTEEN
Ik sach mien Herrn van Valkensteen
In siener Borch op rieden,
Een Schild föhrt er daneben her,
Blank Swert an siener Sieden.
God grööte
ju, van Valkensteen,
Ji sin des Landes Here,
Gebt wedder den Gefangnen mien,
Um Usse Frouwen Ehre!!! –
De Mann, de ik gefangen hebb,
De hebb ik fest, de Buhlen,
He liegt in miener Borch in’t Torn,
Darin schall he verfulen! -
Liegt he in diener Borch in’t Torn,
De Ärmste van de Buuren,
So will ik an de Muuren stahn,
Mien Leevken tu betruuren!
Un as se an de
Muuren trat,
Hört se eer Leevken drinne.
Ik will di
helpen! Kann iks nich,
Dat nümmt mi alle Sinne! -
Na Huus, na Huus, mien Wiebke zart,
De Kinners tröst van’t Buuren.
Na eenem Jar een annern Mann
Nimm di, mi to betruuren! –
Nehm ik een anner Mann to mi,
Mien Leevken, mutt du klagen.
Ik lett ok dann mien Truuren nich,
Tät he mien Kinners slagen!
Ik wollt, dat ik een Stute hätt,
As all de Frouwen rieden,
So wullt ik mit dem Valkensteen
Wol um mien Leevken strieden! -
O nee, o nee,
mien Wiebke zart,
Des möögst du draagen Schanne.
Nimm ji ju Kinners bi de Hand
Un trek em ut dem Lanne. –
Ut dienem Lanne trek ik nich,
Du geevst mi denn een Schrieven,
Wenn ik nu komm in fremdes Land,
Dat ik darin kann blieven. -
As se in groode Heede kam,
Nu luud begann to singen:
Nu kann ik Herrn van Valkensteen
Nu kann ik Herrn van Valkensteen
Mit mienen Worten twingen.
Da ik it nu nich seggen kann,
Do will ik
hem van singen!
Ik kann de Herrn van Valkensteen
Mit mienen Liedern twingen!
TWEE KÜNIGSKINNER
Twee Künigskinner wassen,
De hadden sük so leef!
De konnen nich tonanner kommen,
Dat Water
was to deef.
Leef Herze, kannst du her nich swemmen?
Leef Herze, swemm to mi!
Ik will twee Keskes di opstecken,
De sullen löchten di!
Dat hörde eene falske Nunne
In ere Kammer, weh!
Se dei de Keskes da utdömpfen,
Leef Herze bliev in’t See!
Et was up
eene Sünndag mörgens,
De Lüde weren froh,
Nich awer so des Künigs Dochter,
Eer falln de Oogen to.
O Moder (sede se)
o Moder!
Min Oogen dat mi weh!
Mak ik dar nich spazeeren gehen
An’t Waterkant van’t See?
O Dochter (sede
se) o Dochter,
Alleen kannst de nich gohn,
Weck up dien jüngste söte Süster
Un de soll mit di gohn. –
Mien allerjüngste söte Süster
Is noch
so’n sötes Kind!
Ik pflück eer alle witte Blömkes,
De an de Seekant sind.
O Moder (sede se)
o Moder,
Mien Oogen dat mi weh!
Mak ik dor nich spazeeren gehen
An’t
Waterkant van’t See?
O Dochter (sede
se) o Dochter,
Alleen darfst do nich gohn,
Weck up dien jüngste leeve Broder
Un de soll mit di gohn. –
Mien allerjüngste leeve Broder
Is noch
so’n sötes Kind!
De fang wol alle leeve Vögels,
De an de Seekant sind.
O Moder (sede se)
o Moder,
Mien Herte deit mi weh!
Solln anner Lüü doch gahn to Kerken,
Solln anner Lüü doch gahn to Kerken,
Ik beede an de See!!!
Dor sat der söte Künigsdochter,
Up Hoeft er gollen Kron.
Se steckt up eere witte Finger
Een Ring van Demant scoen.
De Moder beeten ging to Kerken,
De Deern an’t Waterkant.
Dor ging de Dochter lang spazeeren,
Bis se een Fisker fand.
O leever Fisker, leever Fisker!
Verdeene gooden Lohn,
Dien Nettkes smitte du in’t Water,
Un fisk de
Künigsson. –
Sien Nettkes smitte he in’t Water,
De sünken up de Grund,
He fiske lange, fiske lange,
Bis he de Prinzen fund.
Do nam de söte Künigsdochter
Vom Hoeft er gollen Kron.
O leever Fisker, leever Fisker,
Sieh do, dis is dien Lohn.
Se tock van ere witte Finger
De Ring van
Demant scoen.
O leever Fisker, leever Fisker,
Sieh do, dis is dien Lohn.
Se nam in ere blanke Arme
De Künigsson, o weh!
Do sprong
se met em in de Wellen!
O Moder mien,
ade!
NEGEN KNECHTE
It weren negen Knechte
Des Morgens upgestahn,
Up Frübüt deit se gingen.
Nu hör, ik wills ju singen,
Wo it ems
is gegahn.
Se gingen, drunken! drunken!
It was en
do keen Glück.
Eer Rike stund nich langen,
De Marschalk deit se fangen,
He brocht se an een Strick!
He deet een Wagen rüsten,
Mit Ross und Knecht upsatt,
He föhrt de Knechte-Orden
Van Aurik bis na Norden,
He brocht sem in de Statt.
He brocht se all in Norden
Wol för de
Ouvrigkeit,
Was in de Statt dat Rechte,
Da worden all de Knechte
Gebrocht in groode Leid!
Ach wüsse miene Moder,
Dat ik gefangen bin,
Se hätte nich geswiegen,
Ik täte Geld wol kriegen,
So möcht ik los wol sin!
Se seten vertein Weeken
Un sahn nich Sonn noch Mon,
Van Aurik Büttels
quemen,
Wobald se dat vernehmen,
Hats Pien em angedon!
It pienigen de Büttels,
Man Jammer daran sach!
De Knechte sullen sterven,
De Knechte sullen sterven,
Man tät de Knechten werfen
Wol van de lesten Dach.
Dat awer hört een Mägdken,
Von sechtein Joren olt,
Se quam sobald gegangen,
Heer Leev de sat gefangen,
Her Hert bliev dor nich kolt.
So ging se in de Torren
Und was nich wolgemut.
Se spraak met wirren Sinnen:
Wat schall ik nu beginnen?
Mien Leev, it is nich gut!
Mien Leev, it is nich gut!
As nu dat witte Mägdken
Wol in de Torren quam,
Do ropt stolt Pitter kleene:
Hie is dien Leev alleene,
Hie is dien Leev alleene,
De fast de Dood schon nam! -
Ik awer möchte bitten
Un helpen ju, mien Süß!
Un gingst du ut dem Lanne
Und leewst mit Fruun in Schanne,
Dat wer mi doch een Crüz! –
It shall ju nicht gerüwen,
Wen free ik worden bin,
So will ik, Leev, ju trauen
Tu eener echten Frauen,
Du schallst de Leevste sin! –
Ik will et wol versöken,
So girrt de Magd to Gruß,
Bitt God um goode Uhren!
So stund se vor de Muuren
Wol vor des Amtmanns Huus.
Do sede se: Herr Amtmann,
Willt mi een Woord vorstahn,
Ik bitt ju, leever Herre,
Mi gevet doch to Ehre
De Pitter,
los to gahn! -
Dor hölpt keen Bitt noch Barmen,
De Gnade schall nich sin,
Du kannst keen Trost erwerwen,
De Pitter de mutt sterwen
De Dood mit seine Pien! -
Dat Mägdken wrong her Hende,
So swar een Crüz de Buß!
De Oogen mutten weenen
To Norden up de Steenen
In erer Moder Huus.
Wat holt se ut de Kiste?
Een
sneewitt Hemdelin!
Dat hold, mien Allerleevste!
Dat schenk ik ju to’t Leste,
It mutt geschieden sin!
Se toch van ere Finger
Een Ringlein rot van Gold.
Dat hold, du darfst nich schrieen,
Hätt God di doch verziehen!
Un ik, ik bün ju hold!
Ik will de Ring versließen
In kleene Stückelin.
Wat mokt de Ring mi baten,
Wenn ik di mutt verlaten,
Des hebb ik groode Pien!
Un wenn ik erst gestorwen
Un doot in’t Eerden bin,
Wenn ik van hie mutt scheiden,
Mien Trieuw domit verbreiden
Schallt du in mienem Sinn.
Wi achten nich de Fründe
Un eren Rat un Licht,
Gesellen, alle wachten
Bi Daage un bi Nachten,
Geschieht em sölkes nicht! -
Un de dies Leedke dichtet,
Beholt een
goode Mut,
In’t Torn, da he dis dichte,
Sien Hert was em so lichte
As föhlte he sien Blut!
